My element......

Twee groene ogen keken om zich heen. Heen en weer bewegend, zittend op iets groots. Iets heel groots. Ja een draak een pikzwarte draak. Rena's groene ogen keken naar het dier wat zich onder haar door bewoog. Een grote glimlach stond op haar gezicht. Ze had de draak al sinds hij geboren werd, zijn naam was Lepos. Aparte naam, maar het had wel een betekenis, maar dat maakte Rena niet veel uit. Ze had Lepos al sinds dat hij uit het ei kwam. Ze kon het ook nog steeds niet geloven dat ze het voor elkaar had gekregen. Op een van de dagen dat ze eindelijk in de derde zat en ze dus eindelijk een draak toegewezen kregen, zag ze het ei. Het ei waar hij in zat. Al de andere kregen een volwassene toegewezen. Rena eigenlijk ook, maar met veel gesmeek had ze het voor elkaar gekregen om dat ene ei te krijgen. En uit dat ei kwam een klein zwart draakje. Telkens terwijl ze er aan terug dacht moest ze breed glimlachen. Hij was zo schattig toen.
Door een of andere bonk werd ze uit dromenland gehaald. Ze knipperde met haar ogen en ze keek direct naar beneden. Lepos was blijkbaar tegen een of andere steen aangelopen. Handig. Haar groen ogen staarde naar het reusachtige beest. Aarde draken stonden erom bekend om lui te zijn en meestal niet naar hun eigenaar te luisteren. Rena had echter geluk gehad, of ze was gewoon goed met draken. Ze was gewoon erg lief tegen hem en hij dus ook terug. Ze vond het wel eens jammer dat hij niet kon praten, maar ja ze snapte meestal wel wat hij bedoelde.
Eenmaal een stukje buiten de stad, buiten Makrat bleven staan bij de rivier die hier door het dal stroomde. Rena plofte neer op de grond en haar voeten belandde in het water. Dit was altijd hoever ze in het water ging, verder vond ze maar eng. Haar draak, Lepos, die dronk alleen maar water, voor de rest deed hij er niks mee, ging er ook niet in zitten of zo. Wel logisch bij een aarde draak. Misschien was dat ook de reden dat Rena er bijna nooit in ging. Ze had het element Aarde. Gekregen van haar ouders. Die hadden ook beide het element hetzelfde gelde voor haar grootouders. Ze waren echter nu weg. Niet meer op deze wereld. Rena liet een geeuw ontsnappen en keek even naar haar draak die was gaan liggen en al half lag te slapen. Oké, van dat lui, dat klopte wel en ze grinnikte eens. Ze hoorde een vaag geritsel haar oren binnen komen en ze keek gelijk de kant op waar het vandaan kwam. Als het maar geen vervelende mensen waren of een vervelende draak...

&Kabira

Met veel snelheid vlogen Kabira en Skithiryx door het dal, Kabira stond boven op Skithiryx, en zijn witte haar en rode jas wapperden in de wind. Hij moest morgen in makrat zijn, en had dus behoorlijk veel haast. De hele omgeving was lichtbruin door de rotswanden, en in de verte was de ingang naar Makrat zichtbaar. Hij Keek naar de lucht, het zou zo meteen wel donker worden, en hij moest er op tijd zijn. Terwijl hij dichterbij kwam, zag hij de lichten van de ingang, en het pad dat er naartoe leidde. Hij tikte op de nek van Skithiryx, en wees naar beneden. Zonder pardon maakte Skithiryx meteen een duik, en landde hard op de grond, waardoor Kabira er af viel. 'hartelijk bedankt' zei hij op sarcastische toon, waarna hij opstond, en het zand van zijn kleren afveegde.
Hij pakte zijn zwaard, wat door de schemerende zon veel licht reflecteerde, en stopte het in de schede die hij op zijn rug hing. hij seinde naar Skithiryx dat hij even weg moest, en met een harde windvlaag vloog hij omhoog. Kabira keek hem even na, en liep daarna verder richting de ingang van de stad.Hij liep rustig langs de rivier, die bijna gelijk aal de weg liep. In de verte zag hij een meisje met een draak, ze had groen haar, maar dat kwam waarschijnlijk door de schemering. Kabira kwam langzaam dichterbij, tot hij op ongeveer zeven meter afstand was, en stapte toen op een takje. Het meisje keek meteen zijn kant op, en kabira kwam rustig dichterbij. 'Hmm, je hoeft niet te schrikken hoor, ik doe niemand kwaad' zei hij op lacherige toon, want aangezien hij een groot zwaard op zijn rug had, kwam dat vast niet erg overtuigend over. Hij kwam naast haar staan, en stak zijn hand uit, en stelde zich voor. 'ik ben Kabira' zei hij kalm, waarna hij rustig aan de oever ging zitten