Where butterflies never die ☀

Het begon al te schemeren, normaliter was dat een teken voor de meesten om naar de dichtstbijzijnde stad te gaan; daar was je veilig in de nacht. Echter ging deze jongen juist verder weg van de stad. Het schemerde pas, hij zou heus wel op tijd terug zijn; voordat die enge beesten kwamen. Bovendien had hij nog geen enkele drakenridder op wacht zien staan, laat staan de hoofddrakenridder. Ook was het zo dat niemand hem tegen had gehouden en hij was ook vrij om te gaan en staan waar hij wilde. En dat betekende dus niet in Salazar op het moment. Hij werd die stad nu wel beu. De Academy? Was hij ook niet tevreden mee. Hij zat al in het derde jaar en er waren nog niet eens maatregelen genomen om hem in die arena te gooien met wat draakjes. Wat als ze hem geen gingen geven omdat hij kleurenblind was? Ze hem uiteindelijk toch minderwaardig vonden? Dan zou alles voor niets zijn geweest… Die drie, of twee, jaar van hard werken; voor niets.
Misschien maakte hij zich er iets te druk over, maar het was wel zo dat zijn ouders hem altijd achter hadden gesteld in vergelijking met zijn zusje. Zij werd altijd geprezen voor haar prachtige werken, hij niet. Hij kreeg helemaal niets. Ja, een aai over zijn bol voor het harde werk en de moeite die erachter school. Zij kreeg veel meer, zoveel complimentjes… Complimentjes die hij ook wilde horen, op hem gericht. Hij zou waarschijnlijk wel voor altijd jaloers blijven op haar wat dat betreft, want kleurenblindheid kon niet verholpen worden. Hij zat ermee opgescheept en soms dacht men zelfs dat hij geheel blind was. Het was een grootse hindering, maar ergens was het ook fijn… Zo raakte hij niet snel afgeleid door mooie kleurtjes, wat zijn zusje soms wel scheen te hebben, maar zij was ook altijd een apart geval geweest.
Een ietwat harde windvlaag trok hem uit zijn gedachtes. Hij was weer eens afgedwaald. Zijn blik gleed naar boven, keek naar de roodoranje lucht en de wolken die niet meer zo wit waren omdat de zon speelde met hun kleur. Hij liet zijn blik weer afdwalen naar onder, focuste zich op de geluiden. Water… Er was hier water en veel ook. Het was onmogelijk dat hij in het westen was belandt, bovendien zou hij dan een groot probleem hebben want dan zou hij morgen nooit meer op tijd zijn voor de training bij de Academy. Hij was ergens anders. Pas toen hij zich realiseerde dat in de verte de vlakte ineens stopte realiseerde hij zich waar hij was: de klif.
Langzaam liep hij naar de rand toe, maar bleef toch uiteindelijk stilstaan een meter ervan verwijderd. De jongen beet op zijn onderlip, wilde wel verder maar durfde het ergens niet. Die verhalen over hoe mensen en elven aan hun einde kwamen als ze van die rand afsprongen spookten rond in zijn hoofd en waren alles behalve prettig. Wat als hij per ongelijk struikelde en hetzelfde lot tegemoet ging? Nee, dat wilde hij niet. Dat zou nog te vroeg zijn; toch? Hij had nog zoveel te doen in zijn leven, zoals het bewijzen dat hij gelijk stond aan de rest van heel Affinity ondanks zijn kleurenblindheid. Daarvoor zou hij alles uit de kast halen om hier te blijven, echt alles.

O P E N

Zou hij het overleven als hij van de klif afsprong? Het was waar dat hij vrij veel met water kon, zoveel om zichzelf te redden van een val als deze? Hij wist het eigenlijk niet zo goed en was er nieuwsgierig naar. Echter was het minpuntje wel zo dat hij het zou moeten bekopen met zijn leven als het antwoord nee was en dat had hij liever niet want hij was nog niet klaar hier. Waarschijnlijk zou hij tot die tijd maar moeten wachten, of hopen dat iemand anders het wel overleefde en dat van stad tot stad ging, maar natuurlijk zou het als eerste aankomen bij Salazar – het nieuws – dus daar hoefde hij zich geen zorgen over te maken. Wellicht zouden dan veel waaghalzen het ook gaan proberen en werd het meer een spelletje dan dat het mensen en elven nog af schrok, want zo ging het meestal.
Dan waren draken nog het grootste voorbeeld wat dat betreft. Voorheen waren mensen en elven altijd als de dood geweest voor de wezens, maar dezer dagen mocht je jezelf gelukkig geprezen noemen als je er eentje had. Als je naar de Academy mocht, de enige plek waar je zo’n mythisch wezen kon krijgen. Waar kwam ze eigenlijk vandaan, de draken? Ja, natuurlijk uit het wild, maar de draken bij de Academy – de nieuwere – waren altijd pas een jaar oud. Dit hield in dat ze ze vast al hadden toen ze nog eieren waren… Een fokkerij misschien? Het moest haast wel, waar wilden ze het anders vandaan halen? Een moederinstinct was erg sterk en een moederdraak zou dus alles doen om haar eieren te beschermen. Ook was het voor draken niet zo heel erg moeilijk om iemand te doden, geef nou toe; een drie meter hoog beest tegenover een nietig elfje of mensje. Piece of cake, was dat voor die draak.
De blik van de ander brandde gewoon, zorgde ervoor dat hij niet meer nadacht over dat hele klif gebeuren en die draken; maar aan die persoon. Wie was het? Wie keek er naar hem? Hij kon er niet tegen, voelde zich bekeken, maar zich omdraaien zou een teken van zwakte zijn. Of ja, in zijn ogen. Natuurlijk was hij nieuwsgierig naar het uiterlijk van de ander, maar als hij zich omdraaide liet hij zien dat hij interesse toonde; dat hij ergens bang moest zijn omdat hij wist hoe zijn blik er momenteel uitzag. Wat als het toch al een schaduw wezen zou zijn? Je wist maar nooit, misschien was het helemaal geen persoon, maar gewoon een van die afschrikwekkende beesten.
O, het was wel een persoon. Meisje. Groter… Dan… Hem… Ah, kom op! Moest het er nou ingewreven worden dat hij misschien een beetje aan de kleine kant was? Het kwam wel vaker voor dat meisjes groter dan hem waren, maar iedere keer kwam het even hard aan en werd zijn ego weer een beetje vertrapt. Het was gewoon flauw en oneerlijk. Ook zorgde het ervoor dat hij eigenlijk helemaal geen zin meer had in de aanwezigheid van het meisje, haalde al zijn energie weg. Waarom moesten zijn tekortkomingen nou altijd geaccentueerd worden door de situaties?
Alsof hij daar nog niet over na had gedacht, hij begon zichzelf zelfs als filosoof te zien wat dat betreft! Dacht ze dat hij dom was of zo. Hij keek zijdelings naar haar, kon het niet helpen dat hij haar gewoon vast wilde pakken. Waar dacht ze dat mee bezig was! ‘W-Wacht!’ kwam er hees uit zijn keel, wilde haar tegenhouden. Plande ze er nou werkelijk op om van die klif af te kruipen. Kruipen nog wel. Ze bleef echter wijzen. O, natuurlijk; hij zette zichzelf weer voor schut. Verman jezelf, Kevan. Hij herstelde zichzelf, liet het kind voor wat het was. Nu was hij niet alleen kleiner… Nee, hij was ook nog eens dommer.
Het duurde echter niet lang of ze stond weer op en keek hem met een grote glimlach aan. Zijn mondhoeken krulden een beetje omhoog tot grimas; meer niet. Haar glimlach was vaag en maakte hem bang. Wat was er in godsnaam mis met dat kind? Eerst eventjes bijna van een klif afvallen en dan zo overdreven naar hem glimlachen. ‘Je valt er waarschijnlijk eerder af als je er zo dichtblij blijft,’ merkte hij op. Hij dacht eventjes na, stiltes zouden nu als ongemakkelijk beschouwd worden. Vooral als ze zo naar hem bleef kijken. ‘Wat doe jij eigenlijk nog hier? Het zal niet lang duren of het is donker en dan is het verboden om nog buiten de steden rond de dwalen.’ Wacht eens even… Deed hij nu niet precies hetzelfde als haar? O god, slim bezig jongen! ‘I-Ik was namelijk net van plan om weer terug te gaan, het is dat jij me afleidde waardoor ik hier nog sta.’ Goed zo, geef een onschuldig iemand maar weer de schuld. Hij was ook zo’n genie als het op sociale vaardigheden aankwam.

Hij mocht dan wel voor de helft het gen hebben van een echt mens, of ja… Eigenlijk klopte dat niet geheel. Het lag er maar aan en het was duidelijk dat de meeste allelen van zijn moeder nou eenmaal dominant waren en die van zijn vader recessief. Leuke biologische praat allemaal, maar hij had enkel de kleine vraag of hij misschien wat menselijk zou mogen zijn. Daarmee bedoelde hij natuurlijk groter, zijn lengte zat hem altijd al dwars. Niet zijn hele leven al, maar vanaf het moment dat hij ontdekte dat er zoveel anderen waren die groter dan hem waren. Zelfs sommige volbloed elven waren nog groter dan hem! Dat verzon je toch niet meer, dat was gewoon te zielig voor woorden.
Daarbij zag hij ook nog niet eens optimaal. Van wie hij het precies had geërfd… Erfde je zo’n dingen eigenlijk wel? Of waren ze er gewoon ineens, bepaalde afwijkingen. Want er waren zo ook mensen die echt helemaal blind waren, terwijl zijn of haar ouders wel allebei goed konden zien. Zo kon zijn zusje ook gewoon alles zien, de kleuren die hij nooit zou zien. Het was wel zo dat hij niet wist wat hij miste en dat viel dan ook nog wel mee. Wat je nooit had geproefd kon je ook niet missen en toch zat hij ermee. Het leek altijd alsof hij achter werd gesteld door die kleine tekortkoming, immers werd er nooit omgekeken naar zijn kunstwerkjes op papier. Als kleuter was het nog leuk en aardig geweest, maar naarmate hij ouder werd zagen zijn ouders hem als een gek. Of als een of ander dom kind dat werkelijk dacht dat gras paars was: terwijl hij tot de dag van vandaag niet eens was wat die term precies inhield. Hij kende al de kleurtermen, maar kon zich er niets bij voorstellen. Helemaal niets. Hij kende enkel wit en zwart. O en ook een paar grijstinten natuurlijk.
Aha, ze wist dus helemaal niet waarom ze hier was. Dat had hij nu wel door: anders had ze vrijwel gelijk een antwoord geweten. Nu kwam ze echter niet verder dan het beginnetje dat zelfs hij nog kon maken. Waarom hij hier was gekomen? Waarschijnlijk gewoon omdat het een plek was waar hij zich prettig voelde. Het was niet perse zo dat alles extreem droog was in het noorden, het was het eerder het zuiden waar het kurkdroog was, maar hij miste het water toch. Het was zijn element en hij voelde zich gewoon wat beter in de buurt van. De fijne zeelucht die zijn reukzintuig altijd weer wist te prikkelen was wel een van de fijnste dingen aan deze plek, vandaar dat hij er wel regelmatig kwam. Had hij heimwee? Misschien een beetje, dat kon hij niet meer ontkennen na dat ene kleine feitje over de zeelucht.
Hij fronste, geloofde haar niet. Haar ring was kwijt? ‘Ben je hem gisteren verloren? Dan is de kans wel nog klein dat je hem zult vinden.’ Super klein, waarschijnlijk zal hij allang weggewaaid zijn of zo. En je wist maar nooit wat die schaduw draken zoal deden. Hij had er overigens nog nooit eentje gezien, had enkel verhalen over ze gehoord. Waarschijnlijk zou hij er ook pas echt eentje te zien krijgen wanneer hij echt een drakenridder was en dus niet eerder. Zwijgend dacht hij een paar tellen na, kon het niet helpen dat hij ergens toch wel nieuwsgierig was naar die ring. ‘Ik help je wel zoeken, als je het niet erg vindt; maar als het te laat wordt ga ik toch echt gewoon terug naar Salazar, hoor.’ Gewoon rustig doen. Hij mocht dan kleiner zijn, dat betekende niet dat hij gelijk ook kinderachtiger en irritanter hoefde te doen. ‘Kan je je misschien nog herinneren waar je hem precies kwijt bent geraakt? Of weet je enkel dat het ergens hier moet zijn?’ Ja, je weet maar nooit. Dadelijk ging hij de hele verkeerde richting op! Dat zou ook weer zo beschamend zijn.

Stiekem zou hij allang weer richting Salazar moeten gaan, het was namelijk niet zo dat iemand hem zou gaan zoeken om hem terug te sturen. Wat dat betreft maakte het drakenridders niet echt veel uit: was je al eerder weg gegaan uit een stad en kwam je niet op tijd terug, dan was het jouw probleem. Zo vielen er dus ook onschuldige mensen slachtoffer aan schaduw draken. Arme kooplieden die van stad tot stad reisden, hoewel ze er wel rekening mee zouden moeten houden: de afstanden. Soms ging het waarschijnlijk niet en eigenlijk was je gewoon verdoemd als je ergens anders, dan in een stad of een tempel, moest overnachten. Kon je eigenlijk wel overnachten in een tempel? De verhalen erover waren altijd vaag, waarschijnlijk omdat hij nog nooit iemand had ontmoeten die er echt zelf was geweest. Alleen maar wat leuke verhaaltjes van anderen.
Hij had zich altijd al afgevraagd hoe het nou precies zat met die bewakers. Op de Academy waren er ook wel boeken van, maar veel informatie was er nou ook weer niet echt. De grootste vraag bleef nog altijd: wat was er nou zo speciaal aan die tempels? Hij geloofde heus wel dat die draken belangrijk waren en zo, maar dat ze hun hele leven verspilden aan het bewaken van een of andere tempel snapte hij niet. Ze konden zoveel meer doen. Het moest wel zo zijn dat er iets belangrijks was aan die gebouwen, anders zouden ze vast ook niet meer bewaakt worden. Echter werd nooit verteld wat dat speciale nou precies was.
Hij fronste zijn wenkbrauwen, waarna hij zijn schouders ophaalde en een zucht slaakte. ‘Ik zal je wel eventjes helpen zoeken,’ mompelde hij zachtjes, ‘Maar we – ik bedoel ik moet dadelijk echt terug naar Salazar en stiekem denk ik dat jij dat ook beter kunt doen.’ Hij zakte door zijn knieën, volgde haar voorbeeld en begon een beetje vaag te zoeken. O, een omschrijving; dat zou vast helpen bij het – Kleuren… Ze gebruikte… Kleuren. Ietwat gefrustreerd klemde de jongen zijn kaken op elkaar, kon het niet helpen dat hij zich eraan irriteerde en dat hij ergens ook wilde huilen. Alsof hij een ring kon vinden met een omschrijving die enkel bestond uit kleuren. Hij was en bleef kleurenblind en er was dus geen manier mogelijk waarop hij hem op die manier kon vinden.
Natuurlijk wist hij hoe een ring eruit moest zien en met die kennis deed hij het ook maar, want die omschrijving van dat kind was toch waardeloos. Echter zou hij niet doodleuk gaan zeggen dat hij geen kleuren kon zien, nooit zou hij het zeggen. Waarschijnlijk zou ze hem dan als nog waardelozer zien dan ze al deed. Deed ze dat eigenlijk wel? Vast wel, hij was kleiner dan haar en daar begon het altijd mee. Het eeuwige lengte verschil ook altijd.
Een koude windvlaag zorgde ervoor dat hij opkeek. Een koude rilling kroop langzaam over zijn rug, zorgde ervoor dat hij zachtjes moest huiveren. Hij kwam overeind, stond op en klopte het vuil een beetje van zijn broek en shirt af. ‘Het is al laat… Het spijt me, maar ik denk echt dat ik maar ga, misschien kunnen we morgen verdergaan met zoeken?’ Alsof ze elkaar ooit weer tegen zouden komen. Hij stak zijn hand naar haar uit. ‘Kom hier, ik help je wel eventjes.’ Hij dacht eventjes na, hoe heette ze eigenlijk? Hij had werkelijk geen idee en het was weer die nieuwsgierigheid die ervoor zorgde dat hij het maar wat graag wilde weten. ‘Misschien een beetje spontaan, maar wat is je naam eigenlijk?’ Hij zou de zijne pas vertellen als zij de hare had verteld en ze leek hem eigenlijk wel het type dat het gewoon zou zeggen.