x Oblivion

Het Luchtelement was duidelijk aanwezig hier, deze plaats waar de winden om je heen gierden, of het nu ochtend was of avond; lente of herfst. Het trok aan zijn haren, liet ze alle verschillende kanten opvallen, maar aan zijn korte haar viel niet al teveel te veranderen. Het enige wat echt om hem heen wapperde was zijn iets te wijde shirt, met felrode mouwen en een witte voorkant. De mouwen waren lang, dus hij had geen vest of extra bescherming aangedaan. Alleen als het echt koud was droeg hij een mantel, maar daar had hij nu niet van kunnen inzien dat het nodig was. Van die officiële kleding die sommige Drakenrijders droegen, die zou hij trouwens ook nooit dragen. Ten eerste omdat hij niet naar de Academy ging en dus onmogelijk een diploma kon krijgen. Ten tweede omdat hij ook helemaal geen draak wilde. Hij was dol op dieren, ja, dat was waar, maar dat hoefde niemand te weten. Plus dat draken altijd aandacht nodig hadden en dat je er op een gegeven moment afhankelijk van werd. Je ging van het dier houden. Het volgde je overal, je raakte gewend aan zijn aanwezigheid. En dat was iets wat Dave niet wilde. Hij wilde niet bij iemand of iets horen, wilde niet dat iemand bij hem hoorde. Hij was wie hij was en hij hield van mensen, maar nee, hij zou nooit afhankelijk van hen zijn, van niemand niet.
Net zoals hij nooit ging toegeven dat zijn zoektocht eigenlijk, stiekem, zinloos was. Hoe kon hij iemand vinden, die al jaren zoek was? Toch zou hij het niet opgeven; miracles kon je alleen maken als je erin geloofde en er keihard voor werkte. Ze kwamen niet naar je toegewaaid. Daarom moest hij ook op de Academy kijken, al ging hij er helemaal niet naartoe. Al had hij er helemaal niets te zoeken. Hij kon niet aannemen dat zijn vader daar niet was, die man kon net zo goed leraar zijn of voor zijn part stalknecht. Hij kon niet zeggen dat hij het hele Noorden gehad had, zonder op de Academy te kijken. En ze zouden hem vast wel binnenlaten, toch?
Okay, plan A had gewoon in één keer gewerkt. Niemand die een jongen met een zonnebril ondervroeg, klaarblijkelijk. En trouwens, hij zou die zonnebril echt niet afzetten. Dat was zijn keyitem, als je dit leven als een spel kon zien. Zonder die bril… Hij was bijna vergeten waar hij eigenlijk naartoe had willen gaan, maar hij was de stallen al ingelopen. En omdraaien, dat zou zo dom zijn. Het was zijn gewoonte om iets wat heel dom was te laten lijken alsof het zo had moeten zijn; verder de stallen in dan maar. De stallen. Hij had niet de optie ‘stalknecht’ moeten opperen in zijn gedachtegangen, op de een of andere manier kwam hij er dan ook terecht. Maar; het moest smooth gaan dus de stallen waren zijn bestemming. Rustig liep hij verder, met zijn handen in zijn zakken. Liep op een rustig tempo, onverstoorbaar. Als hij nu een beetje snel het einde van de stallen kon bereiken dan was hij er weer uit en kon hij weer verder. Niet veel later zag hij haar echter; dat meisje. Dat daar stil stond, alsof ze stond te wachten op… iets. Met een draak om haar arm en een te dik boek in haar hand. Wat wilde zij allemaal leren hier? Zeker van plan om wiskundige te worden in plaats van Drakenrijder, daar had je toch niet zo’n belachelijk groot boek voor nodig. Dave liep echter gewoon door, weglopen zou nu de eeuwige schande betekenen. Ze was niet erg groot en zag er in zijn ogen een beetje fragiel uit. En haar ogen hadden wel een ontzettend striking colour. Misschien was ze wel een elf? Persoonlijk had hij niet zo’n last van de oorlog tussen elven en mensen, hij zat meer met het probleem hoe hij zijn vader ging facen met alle problemen die hij hen gebracht had. ’Hey,’ begroette hij haar rustig. Cool. Zo moest het overkomen. Hij haalde even een hand door zijn haren om die wat meer in model te brengen. Die windvlagen hadden het toch een beetje te erg door de war gehaald, naar zijn idee. ’Sta je op iemand te wachten?’ Dan had hij zeker een excuus om zo snel mogelijk door te lopen, want hij wilde hun afspraak dan natuurlijk niet verstoren. Of zo. Het ging om het idee. In ieder geval, hij had hier niets te zoeken, draken waren gewoon niet zijn ding. Al meende hij wel dat er iets met het element vuur was hier, maar dat kon er best aan liggen dat er draken van allerlei elementen waren. Hij was blijven staan, doorlopen was immers niet zo netjes als je tegen iemand begon te praten. Hey. Waarom ging hij zoeken. Hij kon het net zo goed meteen vragen. ’Weet jij trouwens of hier een man werkt van ergens tussen de dertig en de veertig die Vuur goed beheerst? Blond haar?’ Als ze geen antwoord wilde geven deed ze dat niet, waarom zou hij het eerst netjes vragen? De beleefdheid was niet echt zijn ding, hij deed alles wel op zijn eigen manier.

Hij was ondertussen stil blijven staan, hield zijn handen in zijn zakken. Wie was zij? Hij had echt geen flauw idee, als hij haar ooit al gezien had kon hij dat ook zo weer vergeten zijn. Om het maar even zo te zeggen; zijn geheugen was bar slecht. Mensen die hij maar één keer had gezien waren binnen een week weer uit zijn geheugen verwijderd en zijn korte termijn geheugen verbrak met vlag en wimpel de regel van het ‘5 seconden vasthouden’ van informatie. Namen kostten hem ongelooflijk veel tijd om maar met de beginletter te blijven hangen, achternamen, daar begon hij niet eens aan. Tweede namen en derde namen waren al helemaal overbodige informatie, net zoals woonplek en verjaardag. De enigen van wie hij de verjaardagen wist was van zijn moeder, zijn vader en zijn broer. Verder van totaal niemand en eigenlijk, wat had je ook aan die informatie? Soms grapte hij wel eens dat hij zelfs vergat dat hij vergeetachtig was, maar niet veel mensen leken echt in te zien dat het een grap was. Een ding wat hij nooit zou vergeten waren natuurlijk die poppen, dat zou hij nooit helemaal van zich af kunnen schudden. Soms was al dat vergeten een hel, maar eerlijk gezegd hielp het wel om rustig en relaxt ergens te staan, nooit een déjà-vu te hebben. Op de een of andere manier werkte het geruststellend en dat was wel nodig, als je altijd cool over wilde komen. Echt, als dat hem niet lukte, was zijn wereld even lamgeslagen.
Zijn eerste vraag werd afgevuurd, bijna direct na de begroeting. Het meisje zag er niet echt uit alsof ze dol was op het gezelschap van anderen, behalve dan van die draak waarschijnlijk. Het dier had net nog helemaal om haar arm gezeten, terwijl het er nu vanaf gleed. Verder besteedde hij niet echt veel aandacht meer aan het dier, hij ging het echt niet zo ver laten komen dat hij voor een meisje liet zien dat hij eigenlijk dol was op dieren. Plus dat die draak er ook niet zo blij mee zou zijn. Het meisje nam wel rustig haar tijd om te antwoorden, zeg. Ze stond daar maar, hij had het idee dat haar felle ogen recht door hem heen keken. Alsof ze probeerde te bepalen wie hij was en wat zij daarmee ging doen. Uiteindelijk schoot haar hand naar haar zak en ze pakte er wat uit. Een vulpen. Een briefje. Hij wilde zijn blik af laten dwalen naar het kaartje, maar omdat ze hem aankeek lukte dat niet helemaal. Hij besloot af te wachten, voelde vreemd genoeg niet eens de neiging om te lachen om haar – als je het bekeek via de normen en waarden van het ‘gewone’- reactie. Als ze niet wilde of kon praten, dan deed ze dat niet.
Nog een vraag dan maar, dat kon ze vast nog wel op dat kaartje proppen aangezien haar handschrift niet erg groot leek. Om haar niet te verstoren bleef Dave verder stil, wilde haar niet uit laten schieten of zo. En hij had zijn vragen voor nu wel even gesteld, kon niet echt een geniale come-back verzinnen. Lucht was dus haar element; anders zou hij niet weten hoe het kaartje zo soepel naar hem toe zou kunnen zweven. Even overwoog hij om het ding met vuur uit de lucht te schieten, maar dat leek een beetje te macho. Gewoon vangen dan maar; check mijn hand-oog-coördinatie.
‘Hallo.’ Fijn, ze groette wel terug. Haar handschrift was buitengewoon netjes, alsof ze er alle tijd voor had genomen en uren aan de styling van iedere letter gezeten had. Terwijl ze het in een paar seconden neergekrabbeld had. Impressive. Hij las haar volgende antwoord, vond uit dat ze geen afspraak had. Hij schudde zijn hoofd, besloot geen lullige opmerkingen over haar manier van communiceren te maken. ’Nee, ik kwam hier om iemand te zoeken.’ Wat wel duidelijk moge zijn in verband met de volgende vraag die hij gesteld had. Haar antwoord daarop bracht echter wel een glimlach op zijn gezicht, een heel klein beetje. Als hij hier thuishoorde. Nee, tuurlijk deed hij dat niet. Naar die Academy, daar hoefde hij niet naartoe. Ze waren toch zo streng, zouden hem niet uitnodigen. Hij wilde het niet eens. ’Niet nieuw, inderdaad. Maar ik hoor hier ook niet thuis. Ik kom hier alleen zoeken.’ Dat ze dat even wist en niet dacht dat hij hier kwam om les te nemen. Dat was niet echt cool, toch? ’Maar bedankt voor de informatie.’ En nu? Weglopen? Zij zou het vast niet zo’n probleem vinden. ’Mooi handschrift trouwens,’ zei hij. ’Wil je het kaartje terug?’ Jammer dat hij nooit echt geïnteresseerd of aardig kon klinken, hij hield zich meestal een beetje afzijdig. Terwijl zij hem wel degelijk interesseerde, met haar andere gedragingen. Hij deed een stap naar voren, vergat dat hij vreemd over kon komen op de draak die daar zat. Bedreigend. Hoewel dat niet de bedoeling was, hij wilde alleen maar haar kaartje terug geven, waar ze waarschijnlijk helemaal niets aan had.