Water and Fire [Dave]

Sabrina zat rustig aan het meer. Het enige wat haar rustig maakte was water, dat was ook haar element. Ze speelde met een takje in het zand, tekeningen van waterlogo's. Het zag er mooi uit. Na een tijdje begon het wel te vervelen. Op dat moment sprong er een vis omhoog uit het meer. Ze stond op en rende naar de oever van het meer, ze ging op haar knieën zitten en volgde de vis in het water. Sabrina kon hier wel uren naar kijken, water verveelde haar nooit. Ineens kreeg ze het warm, er stond iemand achter haar. Ze keek achterom en zag een jongen van ongeveer haar leeftijd. Ze stond op en keek hem aan, ze voelde iets. "Hallo...," Zei ze. Ze keek naar hem, ze was wel nieuwsgierig naar zijn naam. Alsnog voelde Sabrina zich raar, warm... "Is je element niet toevallig vuur?" Vroeg ze. "Oh! Ik ben mezelf helemaal vergeten voor te stellen!" Ze stak haar hand uit. "Ik ben Sabrina." Haar ogen glinsterde toen ze in de ogen van hem keek.

[Echt gewoon klein... Maar Dave mag reageren.]

Hij was weer eens, thuis. Hoewel Water nooit echt zijn ding was geweest, vond hij het niet erg dat hij hier woonde. Het bleef een plaats waar herinneringen woonden, waar zijn familie - het deel dat hem niet achtergelaten had - woonde. En zijn grote broer, natuurlijk. Die zou hij nooit kunnen achterlaten, niet echt. Ergens was hij afhankelijk, iets wat hij niet wilde zijn. Iedere keer probeerde hij weer te gaan en te reizen, nu voorgoed, maar nooit kon hij langer dan een paar maanden alleen zijn. Dan was de moed voor zijn zoektocht hem zo ver in de schoenen gezakt dat hij het niet meer zag zitten. Thuis, dat was de enige plek waar hij zich altijd op zijn gemak kon voelen. Alleen ja, dat was natuurlijk helemaal niet cool.
Zijn broer had hem daar een beetje mee lopen pesten, dus was hij, na een paar gepast ironische opmerkingen terug, maar een beetje rond gaan wandelen. Zijn gedachtes ordenen. Waar zij hij naartoe gaan, bijvoorbeeld, als hij weer wegging. Tja, blijven, dat lukte niet. Om eerlijk te zijn had hij twee thuizen; hier, en overal.
Dave drukte zijn zonnebril stevig op zijn gezicht, zodat die niet af zou vallen. Wat een eeuwige schande zou dat zijn! Niemand moest zijn ogen zien, dan was die zonnebril echt voor niets. En dat was lame, dus nee. Gewoon nee. Hij slenterde langs de rivier met zijn handen in zijn zakken, keek naar de lucht en dacht aan de dingen die door zijn gedachten vlogen, die een pad volgden dat ze van tevoren niet konden kennen. Net zoals hij deed. Ah, de ironie. Wat hield hij van de ironie. Hij was bijna voorbij de persoon gelopen die aan de waterkant zat, toen hij plots een stem hoorde. 'Hallo,' klonk het. Dave stopte rustig, alsof het hem helemaal niet verbaasde, alsof hij het al geweten had - wat eigenlijk helemaal niet zo was, maar goed. Zijn mond bleef een rechte streep, zijn bril blikkerde in het zonlicht. Niet dat hij er gevaarlijk of onaardig uitzag; het was alleen dat hij niet cool zou zijn als hij heel blij en overdreven vrolijk tegen haar ging praten. Geez, hij kende haar niet eens. 'Is je element niet toevallig vuur?' Dave had zich omgedraaid, had niet echt teruggegroet omdat ze alweer wat zei voordat hij had kunnen antwoorden. Daarom knikte hij, haalde een hand uit zijn zak en liet even snel wat vuur om zijn vingertoppen dansen. Hij had er zolang op geoefend, zo lang, zo intensief, dat zo'n klein kunstje hem nu nauwelijks moeite meer kostte. 'Inderdaad,' zei hij erbij. Totaal onnodig? Niet als je het met zijn air verkondigde. Oh. Hand schudden? Achja, zijn hand was toch al uit zijn zak, dus nam hij haar hand maar aan. Sabrina dus. Goed. Namen kon hij niet onthouden, dus waarschijnlijk deze ook niet. Maar hij kon het proberen. 'Aangenaam. Ik ben Dave.' Zij voelde niet aan alsof ze vuur beheerste, maar dat kon best aan hem liggen. Hij was een beetje onhandig met het inschatten van dat soort dingen. Maar ze had wel zo naar het water zitten staren? 'Is jouw element misschien water?' Dan was ze wel een tegenpool. Hij liet haar hand weer los en stopte die in zijn zak. Bleef gewoon staan. Hij had haar hier nog nooit gezien, en hij woonde hier toch al zijn hele leven. 'Trouwens, woon je hier al lang?' Nieuwsgierig bleef hij wel, om eerlijk te zijn.

De jongen draaide wat vuur om zijn vinger heen. 'Inderdaad,' Zei hij erachteraan. Hij schudde haar handop en neer, het voelde vreemd. 'Aangenaam. Ik ben Dave.' De naam cirkelde rondjes in haar gedachten, Dave... 'Is jouw element misschien water?' Zei hij nog. Sabrina knikte. Ze haalde wat water uit het meer en liet het met grote slingers in de lucht ronddraaien. Daarna gooide ze het weer in het meer, een vis zwom snel weg. Sabrina keek weer naar Dave. 'Trouwens, woon je hier al lang?' Zei hij. "Ja, ik woon hier al best lang." Antwoordde ze. Het voelde warm bij hem, niet alleen door zijn element, maar ook anders... "Heb je zin om iets te doen?" Sabrina glimlachte. Wat had hij toch een cool imago, zo enorm leuk. Ze schrok innerlijk, vond ze nou echt iemand leuk? Toch voelde het fijn, fijn om verliefd te zijn. Ze iwst niet of Dave haar ook leuk vond, maar dat maakte haar niks uit. Alles aan Dave was gewoon leuk."Ehm, ga je mee?" Ze wist nog niet precies waarnaartoe, maar wel naar een romantische plek. Sabrina liep een stukje vooruit en draaide zich om, ze wenkte met haar hand dat hij mee moest komen. Muziek draaide in haar hoofd, ze was voor het eerst verliefd geworden! Op de leukste en coolste jongen nog wel! Het leek wel de dag waar ze altijd al van gedroomd had, en ze ging zorgen dat Dave haar ook leuk ging vinden, of vond hij dat al? Wat hij ook vond, zij ging er voor zorgen dat hij haar leuk ging vinden!

Nou. Wat een zinderende kennismaking was dat geweest. Oké, hij had niet verwacht dat iemand überhaupt tegen hem ging praten terwijl hij langs de rivier slenterde, dat er sowieso al iemand zat. Veel mensen waren hier meestal niet om de tijden dat hij zich hier begaf. Alleen zijn broer dan, die had hem de gewoonte aangeleerd om hier iedere ochtend even te gaan wandelen. Om echt wakker te worden, van de wind die langs je huid streek met die duidelijke hint van water erin, zodat het koel aanvoelde. Verzachtend. Hoofdpijn verdween altijd, dat kon hij garanderen. Soms, heel soms, als hij ver weg was van hier, was dat wat hij miste. Het enige wat hij hier miste. Maar hey, welke stoere jongen had er nu heimwee naar zoiets stoms als condens in de lucht?
Het meisje.. ahem, Sabrina toch, knikte op zijn opmerking, liet wat water omhoog komen om het te showen. Ergens moest water ook wel een mooi element zijn, maar hij hield het toch bij vuur. Je kon maar één element besturen en hij was al blij dat hij hetzelfde had als zijn vader. Die man, die ging hij nog een keer uitdagen. Eerlijk waar. Hij scheen een master te zijn geweest met Vuur en Dave was zodra hij kon hard aan het trainen om die skill ook te ontwikkelen. Om zijn vader te kunnen verslaan. Hij moest toch iets te doen hebben in de alleenige uurtjes die hij doorbracht op reis, met alleen zijn spullen en verder helemaal niets of niemand? Misschien had dat ook wel geholpen aan zijn stilzwijgendheid; tegen zichzelf praten was nu niet echt iets wat bij hem paste.
Ze woonde hier dus al best lang. Nou, dan was ze hem nooit opgevallen. Of hij was haar direct weer vergeten, zoals hij iedereen vergat die geen blijvende indruk wist te maken. En voorbijgangers, die waren daar nu niet echt op gefocust. Zin om iets te doen? Ergens was hij wel nieuwsgierig naar haar, omdat hij gewoon totaal niet wist wie ze was. Plus dat de vraag hem overrompelde, maar te lang twijfelen over een antwoord was gewoon plain stupid. ’Oké,’ antwoordde hij daarom maar. Wat betekende dat nu weer. Hij was hier nooit iets wezen doen. Nooit echt. Dit gebied was dan wel zijn thuis, het was niet zijn obsessie. Zodoende wist hij er belachelijk weinig over. Ho, wacht, het meisje was alweer gaan lopen en wenkte naar hem. Rustig zette Dave zichzelf aan tot beweging, tot hij weer een beetje bij was. Maar nee, hij ging gewoon niet rennen. ’Waar wil je naartoe?’ vroeg hij, voelde zich een beetje twijfelachtig. Niet dat hij plannen had gehad voor vandaag, dus het was wel handig dat hem nu enig vermaak in de schoot geworpen werd en je mocht een gegeven paard niet in de bek kijken, maar het meisje… Sabrina. Was wel ineens heel enthousiast. Goed, hij wist te weinig over hoe mensen zich gedroegen.