Mitsue is de vrolijkheid zelve. Overal probeert ze het positieve van in te zien door al het negatieve te schrappen zodat er ook niets anders over blijft dan enkel het positieve. Negatief vind ze maar een naar woord. Alles wat negatief is neemt ze liever niet in de mond. Gewoon omdat ze er een hekel aan heeft. Ondanks dat ze een spring in het veld is kan ze ook erg verlegen zijn. Meestal in de aanwezigheid van ouderen. Verder is ze erg nieuwsgierig. Weet alleen van mensen en halfelven van de verhalen want ze heeft ze nog nooit in het echt kunnen bewonderen. Vind ze echter wel fascinerend. Kan dan ook niet wachten een mens of halfelf volledig in volle glorie te kunnen bewonderen. Haar ouders hadden het haar namelijk verboden om met zulke minderwaardige wezens om te gaan. Iets wat zij volkomen onzin vind. Want in tegenstelling tot de meeste elven is haar ego niet zo groot en voelt ze zich ook niet beter dan hen van het andere ras. Doordat ze een ware dromer is en naar het leven buiten hun dorp verlangde werd ze vaak vreemd aangekeken door de anderen. Ze is een groot voorstander van de vrede tussen alle rassen in Affinity en zal alles doen om die in stand te houden. Verder leert ze enorm snel waardoor het lastig is haar lang geprikkeld te houden. Dus soms wilt ze haar aandacht wel eens verliezen hoewel dat zeker niet bewust is en ook niet om de ander te irriteren. Mitsue probeert altijd overal het beste uit te halen en het beste in mensen te zien. Vaak is ze echter wel nadrukkelijk aanwezig als ze eenmaal los is. Iets wat haar ouders echter ook niet altijd hebben kunnen waarderen.
Mitsue heeft de echte bouw van een elf. Groot is ze echter niet met haar 1.61. Ze heeft lange ledematen en is slank. Heel erg slank. Zelfs fragiel te noemen. Als men haar zou zien zouden ze haar zeker breekbaar vinden. Wat ze echter niet is. Haar lichaam is gebouwd op snelheid en is mede ook erg lenig. Iets waardoor ze altijd sierlijk beweegt alsof ze altijd lijkt te dansen. Haar haar is spierwit. Niet een beetje wit maar totaal pigmentloos. Toch ligt er een bepaalde glans over heen die het soms zilverwit doet lijken. Het is lang en zijdezacht en reikt tot over haar achterste. Meestal draagt ze het in twee staarten of gewoon los. Haar ogen hebben een helblauwe kleur. Ze helder als de lucht waar ze zo ontzettend gek op is. Voor de rest is haar lichaam erg vrouwelijk en elegant. Haar gezicht is fijn gevormd en haar oren lopen uit in een lichte punt die aan toont dat ze een echte elf is.
Geboren en getogen diep in de bossen in het noordelijkste gelegen deel van Affinity heeft ze al die tijd door gebracht. Geboren als de enigste dochter van haar ouders Círdan en Galandriel. Beiden ook volbloed elven die een bepaalde manier van denken hadden wat betrof de andere rassen die Affinity bevolkten. Van hen dachten zij dat enkel de draken gelijkwaardig aan hen waren. Het eerste ras waar het pact mee gesloten was. Echter hadden ze zich er bij neergelegd dat er meerdere rassen waren. Stonden dan ook toe dat de mensen steden bouwden. Ook al hadden ze een bepaalde afkeer jegens hen. Hoe meer tijd verstreek des te minder erg leek dit te worden. Hoewel er altijd families waren die altijd die afgunst bleven houden. Wat ze echter nog erger vonden waren de halfelven. In hun ogen was dat een waar taboe. Een Elf en een Mens hoorden samen geen kinderen te krijgen. Dat hoorde gewoon niet. Zagen hen die daar uit voort kwamen dan ook als verschoppelingen. Konden het niet eens als een ras erkennen. Konden ze überhaupt niet erkennen. Vonden ze vies. Gewoonweg walgelijk. Maar zij, zij was er altijd nieuwsgierig naar geweest. Echter werd het niet op prijs gesteld wanneer ze er naar vroeg. Eveneens als naar het mensenras. Er werd haar wel over verteld op school maar meer dan dat ook niet. Had geen idee hoe ze in het echt waren. Want het was haar altijd verboden contact met andere rassen te hebben. Iets wat haar nieuwsgierigheid destijds alleen al meer en meer opgewekt had. Haar oudere broers Eluréd en Elrohir vonden haar altijd maar raar. Met haar dagdromen over alles buiten hun dorp. Buiten de bossen. In de grote wereld. Soms ging ze er dan ook wel eens stiekem tussen uit. Om de saaie sleur in het dorp te ontvluchten. Het was altijd maar zo standaard. En zij, ze wilde leren. Nieuwe dingen ontdekken. Iets wat niet in goede aarde viel bij haar ouders. Die haar dan ook maar al te vaak thuis hielden en haar nauwlettend in de gaten bleven houden. En als zij het niet waren dan waren het haar grote broers wel die altijd bij haar leken te zijn. Zelfs als ze eens gewoon rustig een boek wilde lezen kwam een van de twee haar wel lastig vallen. Het ergste was nog als ze met z’n tweeën waren. Pestten haar dan om haar fantasieën over de grote wereld. Toch heeft ze altijd stug volgehouden aan haar droom. Een droom die nooit werkelijkheid zou worden maar toch. Dromen waren gratis niet waar? En het was ook bij die droom gebleven als ze niet per toeval opnieuw op pad gegaan was. Op ontdekkingsreis. Op zoek naar avontuur. Stuitte daarbij op een gigantische draak. Nou misschien niet zo gigantisch maar voor het kleine meisje was het heel wat. Het bleek om een smaragdgroene vrouwelijke draak te gaan. Ze was werkelijk beeldschoon. Maar wat bleek, ze was gewond. Hoe of wat wist ze niet maar binnen no time was ze bij het mytische wezen. Wist welke planten ze moest halen om een medicijn te maken. Verzorgde het dier. Bleef bij haar. Voor hoe lang? Misschien dagen. Misschien was het wel een week. Leefde van een konijntje zo nu en dan. At verder bessen en andere eetbare planten. Alles wat haar geleerd was kwam nu pas werkelijk van pas. Op de dag dat de vrouwelijke draak die de naam Eruraviel zo goed als hersteld was werd ze gevonden. Door haar oudste broer Eluréd die zijn ogen niet had kunnen geloven. Meteen was het gebeuren als een lopend vuurtje rond gegaan waardoor bijna het gehele dorp uitgelopen was de draak te bekijken en hun eer aan te tonen. Dat was de dag waarop ze besloot een drakenridder te worden. En de wijde wereld in te trekken. Met of zonder goedkeuring van haar ouders vertrok ze. Vertrok ze in de richting die Eruraviel haar gewezen had. De reis was niet lang. Ook niet vermoeiend. Dat omdat er zo veel nieuws te ontdekken was. Elke keer stond ze weer verbaasd stil als ze een bepaalde diersoort zag. Moest ze planten en bloemen in allerlei kleuren bekijken. Bloemen die in het gebied waar zij woonde niet leefden. Om de een of andere reden niet tot bloei konden komen. Dat was juist het mooie aan dat reizen. Je leerde zo veel kennen. Ontdekte zo ontzettend veel nieuws. Het was allemaal prachtig. Mitsue vond alles prachtig. Net dertien was ze op de dag dat ze weg trok. Haar weg door het bos vond en uiteindelijk voor de imposante muren van de stad Salazar stond. Al die mensen. Al die verschillende mensen. Keek haar ogen uit. Kon er geen genoeg van krijgen. Vond alles helemaal prachtig. Ogen groot als schoteltjes terwijl ze alles in zich op nam. Maar dat was niet haar doel. Haar doel lag in de stad. Daar in het hart van de stad, het centrum. Daar waar de Academy zich bevond. Daar zou ze zich gaan bewijzen. En zo ging ze. Liet zien wat ze kon. Wat ze al allemaal geleerd had en toonde haar wil. Haar wil om een drakenrijder te worden. Dus zo geschiedde en werd ze toegelaten. Om haar leven volkomen te veranderen.
xSOON
\\ Is zeer nieuwsgierig en leergierig \\ Houdt van de kleur blauw, paars en roze omdat ze dat schattig vind \\ Ze houdt van alles wat fluffig en cute is en moet zich dan inhouden het niet te huggen
Laatst aangepast door Mitsue op zo apr 15, 2012 12:41 am; in totaal 1 keer bewerkt
Mika
Aantal berichten : 50 Registratiedatum : 09-04-12 Leeftijd : 31 Woonplaats : Zeg jij het maar
Passport Element: Water Ras: Elf Partner: Loveless
Onderwerp: \ Mitsue 'Lúthien' Undómiel \ 
di apr 10, 2012 9:07 am
