Just nothing special to do ~

Een zacht briesje liet het gras langzaam wuiven. Het leken op dit moment bijna golven. Het lange gras en de prachtige bloemen kietelde zachtjes aan haar bijna onnatuurlijk bleke benen. Haar spierwitte haren waaide even met de wind mee en landde weer net zo zacht als dat ze opwaaide. Tevreden knipperde ze een paar keer met haar bloedrode ogen en keek om zich heen. Ze stond nu op de Velden - volgens haar een prachtige plek. Vooral in dit tijd van het jaar was het bijna op z'n mooist. Meestal als ze zich verveelde ging ze naar deze plek, enkel om te kunnen genieten van het meestal zonnige weer en de rust. Vooral de rust. Dubhe liet zich door haar knieën zakken en ging in de kleermakerszit op de grond zitten. Ze zette haar armen achter zich en leunde daar rustig op. Ze sloot haar ogen daarbij. De zon verwarmde haar bleke huid nauwelijks; gaf ook niet, dat was ze gewend. Een minuutje of twee bleef ze zo zitten. Enkel luisterend naar de vogels en andere beesten om haar heen gaf haar een goed gevoel. Na een tijdje opende ze haar ogen een beetje. Haar gezichtsveld was wat groener geworden omdat ze haar ogen een tijdje dicht had. Dubhe ging wat rechter zitten. Ze zat nu in de derde klas van de academy. Dit jaar nog kreeg ze als het goed was nog een draak. Kriebels ontstonden in haar buik. Wat als ze het niet aan zou kunnen? Wat zou er dan gebeuren? Peinzend keek ze omhoog, naar de pastelkleurige lucht. Gelukkig had ze haar element wel al aardig onder de knie. Met lucht was over het algemeen niet veel te doen in haar ogen. Daardoor kon ze wel hoger springen dan een 'normaal' persoon en was veel lichtvoetiger. Misschien als ze wat meer oefende.. Haar hand gleed een stukje naar achteren. Opeens voelde ze een scherpe steek in haar linkerduim. In een reflex trok ze haar hand terug en keek ernaar. Een klein rood druppeltje bloed vormde zich op haar duim. Langzaam keek ze achter zich. Een takje van een doornstruik lag midden in het gras. Tja, dat krijg je als je midden in een weiland neerploft. Zachtjes begon ze aan het topje van haar duim te zuigen terwijl ze opstond. Een briesje wind lied haar jurkje een beetje opwaaien. Net toen ze haar hand weer naar beneden liet zakken vloog er een enorme schaduw over haar heen. Hoog in de lucht was een prachtige zacht rode draak te zien. Van de plotselinge verschijning zette ze een stapje naar achteren. Daardoor struikelde ze over een steen en viel weer naar de grond. Verschikt sperde haar rode ogen zich wat verder open terwijl ze viel en maakte daarbij snel een kleine windvlaag onder zich zodat ze minder hard viel. Zacht belandde ze in het gras en keek nog naar de lucht. Een klein lachje klonk uit haar mond. Waarom ze daar van schrok? Geen idee. Draken waren altijd al wel iets speciaals voor haar, maar toch voelde ze elke keer weer een opwinding als ze er een zag. Ze waren gewoon zo machtig en mooi.. Net voordat ze weer wou opstaan om verder te wandelen kwam er van een aantal meter afstand iemand het veld in lopen. Verschikt keek Dubhe om zich heen. Ze zag hier bijna nooit iemand, dit was nieuw. Langzaam stond ze op totdat diegene meer in de buurt was. 'Eh, dag,' Sprak ze verward. Niet dat het gek was dat hier iemand kwam, ze was het gewoon niet zo gewend. Een tikkeltje nerveus peuterde ze aan een wit armbandje om haar rechter pols.

[ Open :} ]

Kabira liep rustig door de velden. Het lichtgroene gras, en zijn witte haren, wuifden langzaam in de wind. Het gras kwam net tot de onderkant van zijn donkerrode jas, die hij altijd droeg, zelfs op een warme lentedag als deze. Hij keek even over het veld uit, in de verte zag hij een draak aankomen, die behoorlijk snel over hem heen vloog. Hij maakte een simpele handbeweging, en zijn draak kwam rustig aanlopen. Zijn naam was Skithiryx, en hij kon wel vliegen, zeer snel zelfs, maar hij had er gewoon bijna nooit zin in. Kabira tikte Skithiryx even op zijn snuit, dit zag hij als teken dat hij even hier moest blijven.
Kabira liep zelf verder de velden in, in de verte zag hij een meisje liggen, hij liep dichterbij, en zag het meisje nu duidelijker. 'eh, dag,' hoorde hij het meisje zeggen, ze had hem kennelijk niet aan zien komen, want ze zag er verbaasd uit. 'Hoi, Zei kabira, waarna hij naast het meisje ging zitten. 'Ik ben Kabira, wie ben jij?' vroeg hij, wachtend op haar antwoord. Hij draaide zijn hoofd even bij, een maakte een kort handgebaar, waardoor Skithiryx langzaam boven hem ging vliegen, hij kende het meisje immers nog niet, en wist ook niet wat voor bedoelingen zei had, ook an leek ze onshuldig

Langzaam kwam het gedaante dichterbij. Dubhe sperde haar bloedrode ogen wat verdere open om het wat beter te zien. Het was een jongen die er sowieso ouder uitzag dan zij. Tot haar verbazing zag ze dat de jongen ook wit haar had, net zo wit als de hare. Zou hij ook albino zijn soms? Hij droeg ook een lange, rode jas die ongeveer tot de hoogte van het gras kwam. Achter hem liep plotseling een enorm gestalte mee. Het was een sierlijke draak die rustig achter hem aan liep. Het meisje keek verwonderd naar het dier. Die jongen had een draak..? Niet vaak had ze zo iemand ontmoet. Laat staan op een rustig veldje als deze! 'Hoi,' zei de jongen simpel terug toen zij een verbaasde begroeting maakte. Hij kwam dichterbij en ging een stukje verder naast haar zitten. 'Ik ben Kabira, wie ben jij?' vroeg hij toen. Dubhe peuterde nog steeds een tikkeltje nerveus aan haar armbandje. Het was niet vriendelijk om niks terug te zeggen. 'Ik be-,' verde kwam ze niet, want de jongen maakte een kort handgebaar naar de draak waardoor deze sterk afzette en langzaam boven hen begon te vliegen. Ze slikte. Opnieuw dan maar. 'Ik ben Dubhe,' sprak ze zacht. De wind waaide nogmaals een bries door het gras. Heerlijk, die wind. Ze liet het altijd vloeiend door haar haren glijden. Ze kneep haar ogen even dicht, en opende ze daarna weer. Een paar kleine bloesemblaadjes waren op haar been gewaaid. Dubhe hief haar hand een stukje op en liet een briesje wind deze blaadjes er weer afwaaien. Elementen konden zo speciaal zijn soms. Ze wist niet eens waar ze vandaan kwamen. Natuurlijk van de elfen, maar hóé ze ontstaan. 'Wat is jouw element eigenlijk?' vroeg ze daarna. Gewoon om de stilte te breken. En niewschierigheid natuurlijk. Hij zag er niet bepaald elfelijk of halfelfelijk uit, dus misschien wel helemaal geen. Boven hen was een licht gebrom van de draak zijn ademhaling te horen.

Dunno, maar je mag toch pas een draak vanaf het begin als je toestemming hebt? D:
*Zeur zeur*

EDIT Kevan;; Nee, je mag een draak ook gewoon al hebben; als je goede leeftijd hebt etc. Een drakenridder mag je alleen vanaf begin af aan zijn als je toestemming hebt (;

'Ik ben Dubhe,' Sprak het meisje, ze kon amper uit haar woorden komen. misschien leidde Skitiryx haar af?, of misschien was ze wel gewoon verlegen. Hij zou het waarschijnlijk wel niet weten, zijn mensenkennis was immers niet bijzonder goed. Er waaide een klein briesje langs, en de bloesemblaadjes van de bomen achter hun waaiden om hen heen. 'Wat is jouw element eigenlijk?' vroeg Dubhe. Kabira keek even omhoog, De zon Scheen fel op de vleugels van Skithiryx, waardoor hij helemaal begon te schijnen. Hij keek weer naar Dubhe, 'Ik heb geen element, ik ben ook geen elf, of halfelf. Maar honderd procent mens.' Hij wees even naar boven, 'Hij heeft daarintegen dan wel een element, lucht om precies te zijn.' Er Kabira vond altijd dat er een groot voordeel zat aan luchtdraken, ze waren misschen niet zo sterk als vuurdraken, of zo stevig als aardedraken, maar meestal waren ze een stuk sneller. En hij hield van snelheid. Hij keek naar haar ogen, ze waren rood, net als bij de meeste mensen met wit haar, ze was vast een albino, of misschien had ze wel de zelfde ziekte als hij? 'Heb jij geen draak?' Vroeg hij nieuwschierig, ze was er waarschijnlijk wel oud genoeg voor, en hij kende al een paar mensen die hun draak al hadden toen ze pas net hun derde jaar ingingen.

Ze zag Kabira omhoog kijken. De zon scheen felle stralen op hen neer. Daardoor ging zijn draak helemaal glanzen. 'Ik heb geen element, ik ben dan ook geen elf, of halfelf. Maar honderd procent mens,' sprak hij. Zij keek ook omhoog. Ze werd soms iets teveel afgeleid door de draak. Deze wezens waren immers zo bijzonder.. De jongen wees omhoog. 'Hij heeft daarentegen wel een element, lucht om precies te zijn.' Dubhe's hart maakte een sprongetje. Dat was precies ook haar element! De luchtdraken waren van dit seizoen, de lente, dus als ze er nog een zou krijgen dit jaar zou dat in deze periode wel fijn zijn.. Ze hadden ook een hele zachte, lichte kleur. Wat dat betreft zou het dus wel bij haar passen als albino. Ze glimlachte bijna onzichtbaar. Niet teveel wegdromen, dat kon altijd nog later. Ze voelde aan dat Kabira naar haar ogen keek. Dubhe deed net alsof ze niet niet merkte en ging een beetje aan het gras plukken. Ze was het immers wel gewend. Dat ze albinisme had was waarschijnlijk wel bekend bij de meeste, maar vele dachten dat het ermee te maken had dat ze ook een halfelf was. Als ze geen albino was geweest had ze misschien wel zeeblauw haar en gele ogen gehad, zoals haar moeder. Of gewoon bruin haar met bruine ogen zoals haar menselijke vader. Ach, het zal allemaal wel. Ze was tevreden met dit, immers had niet iedereen rode ogen.. Plotseling hoorde ze zijn stem weer. 'Heb jij geen draak?' vroeg Kabira nieuwschierig aan haar. Ze was even stil en keek nog steeds naar de grond. 'Nee, nog niet,' sprak ze terwijl ze langzaam naar hem keek. 'Waarschijnlijk dit jaar nog en hopelijk dit seizoen wegens het lucht element. Ik zit nu in het derde jaar dus dat zou wel moeten gebeuren binnenkort.' Er zat niet veel emotie in haar stem, hoewel ze van binnen al spanning voelde bij het idee van een eigen draak. Volgens velen was er niks groters dan de band tussen de draak en haar berijder. Het zou natuurlijk fantastisch zijn als ze dat voor elkaar zou krijgen. Het was vast wel eens gebeurd dat het niet klikte tussen de twee. 'Hoe kom jij dan aan je draak, en hoe heet hij?' vroeg ze plotseling. Meestal vroeg ze niet snel wat aan iemand, maar verbazend genoeg was ze er best nieuwschierig van. Een koel briesje wind streek weer door het gras. Precies waarom dit haar lievelings plekje was, de wind was hier altijd..

Hij zat rustig te praten met Dubhe, terwijl Skithiryx over hen heen cirkelde. 'Hoe kom jij dan aan je draak, en hoe heet hij?' vroeg ze. Kabira keek naar Skithiryx. 'Zijn naam is Skithiryx, en ik heb hem gekregen in het derde jaar, we werden de arena ingelaten, en hij kwam meteen naar mij toe.' Hij keek weer naar Dubhe, en zuchtte even. 'Ik moet zo meteen maar weer eens terug gaan naar de academy, ik moet nog flink oefenen voor het einde van het jaar.' Hij stond op , en liep terug richting salazar. hij draaide zich nog heel even om. 'Misschien zie ik je wel als je je draak krijgt.'zei hij tegen Dubhe, waarna hij verdween tussen het hoge gras.






topic uit(voor mij}.