Irritation level is rising. [OPEN]

Zijn blik gleed naar links, terwijl zijn houding, en dus ook de stand van zijn gezicht geheel hetzelfde bleef. Een zucht gleed van zijn lippen. Wat was het met al die blije en optimistische mensen hier. Allemaal enorm hyper. Wanneer gingen ze eens rustig doen en serieus aan hun opleiding als drakenridder werken? Oké, dat was ook niet geheel eerlijk, ze waren serieus in hun opleiding, maar voor Natsuki zijn doen gewoon veel te hyper. Met één hand klapte hij het boek in zijn hand dicht, om op te staan, en weg te lopen. Een wind, die hier altijd wel waaide, deed zijn haren door elkaar vliegen. Waardoor deze helemaal in de war vlogen. Nog één van de dingen die hem ergerden gewoon omdat het gevoel altijd zo irritant was als je haar opeens anders lag. Naar zijn idee had de academy beter ergens anders opgestart. Hij wist wel dat dit de meest logische plaats was om de academy te plaatsen. Mar hij vond het gewoon irritant. Zo simpel was het. Natsuki was niet bepaald het vrolijke type dat zijn maar deed wat er in hem op kwam. Simpel genoeg omdat hij besloten had dat hij die risico’s niet kon nemen, als hij zich wou bewijzen, moest hij laten zien wat hij kon. En op deze manier ging hem dat het beste af. Afkeurend schudde hij zijn hoofd toen er een jongen heel Mongolisch begon te schreeuwen Van het hyper zijn, en de domheid waarschijnlijk ook. Rustig liep hij richting de stallen, een plek waar de rust hopelijk wel ebwaard was gebleven. Het was volgens hem namelijk niet zo sim om in de buurt van draken hyper of gek te doen. Dan werden de draken ook helemaal hyped up. Hopelijk waren de mensen hier wel zo slim om dat te weten. Hij zou even rustig bij de stal van Takeshi gaan zitten. De draak was een bom van energie, maar toch was het majestueuze dier rustig genoeg. In de arena kon hij zijn energie kwijt, en in de stal bleef het dier dus rustig. Rustig liep hij verder, terwijl hij het irritante geluid probeerde te blokkeren.

Bij de stallen was alles rustig, de mensen hier waren in stilte bezig met wat ze deden, en het enigste geluid wat te horen was waren voetstappen van mensen, af en toe een kuchje, en zo nu en dan de draken die geluid maakten. Voor de rest was het precies zoals hij verwacht had, stil en rustig. Hij liep richting de stal van Takeshi, om deze binnen te gaan. De draak keek even op, om te zien wie het was, maar bij het zien van Natsuki vond de draak het al weer goed. Natsuki glimlachte kort en liet zijn hand over de neus van het grote dier glijden. De neus was het enigste gladde gedeelte, ook weer niet zacht, maar gewoon glad. De rest bestond uit harde schubben die het dier beschermden tegen van alles gevaarlijks. Hij draaide zich om, en ging tegen de staldeur aanzitten. Hierna pakte hij het boek en klapte het open op de pagina waar hij gebleven was. Het was geen leesboek, nee, het was een informatief boek. ‘Totale controle over vuren.’ Heette het, of iets in die zin. En hij kon het wel gebruiken. Want hij had nog wel eens de neigingen om te flippen als iets hem niet lukte, en dan, ja, als je geen brandwonden wou, dan zou je beter uit zijn buurt blijven op die momenten. Rustig sloeg hij de pagina om, waarna hij weer wou beginnen met lezen. Maar een rommelig, irritant, en onrustig geluid liet hem opkijken. Hij klapte het boek dicht, en keek over de rand van de stal, om te zien hoe iemand daar wat hyper stond te doen in de stallen. Vaagjes keek hij naar de persoon, maar deze kreeg hem ook in de gaten. Hij stond volledig op, en zag hoe de persoon vrolijk naar hem toe kwam wandelen, té vrolijk.

*Liefst eeen stuiterig, hyper persoontje waar hij zich aan kan ergeren.*

Een eerste stap.. Een tweede stap.. Een derde stap.. Aarzelend en op haar hoede liep ze naar de stallen toe. Well, lopen.. Het was eerder schuivelen. Het meisje zuchtte, maar liep toch door. Ze was als de dood voor de draken die er in de stallen huisde, maar moest haar angst toch overwinnen wilde ze later een goede drakenridder worden. Alhoewel, ze had er nooit voor gekozen om naar de academy te gaan. Het was gewoon zo dat haar ouders drakenridders waren geweest en dat zei het nu ook zou moeten worden. Dat hadden ouderslief al een tijd geleden besloten. Ook nu ze er niet meer waren, had ze geen keus. Met grotere en snellere passen liep het meisje door. Ze moest zich niet zo aanstellen, hieldt ze zichzelf voor. "Binnenkort zal je een eigen draak hebben waar je niet bang voor mag zijn. Dus stel je niet zo aan!" Mopelde ze tegen zichzelf. Haar paarse, lange en bovendien stijle haar wapperde zachtjes om haar heen. Haar pony stopte vlak boven haar paarse ogen, maar hij begon steeds langer te worden en het zou niet lang meer duren voordat hij op de lengte van haar neus was. Toch weigerde ze het te knippen, het was haar haar en van niemand anders. De geur van de stallen drong haar neus binnen. Ze was er. Beduust stak Kenteq haar hoofd naar binnen en verkende de omgeving. Precies op dat moment stak één van de drak zijn kop uit zijn stal en keek haar met zijn bloeddoorlopen ogen aan. De ogen van het meisje werden meteen groot en ze schilde. Geschrokken viel ze achterover. Al snel probeerde ze op te staan en beende ze met grootte passen weg van het monster. Nee, het ging haar toch eventjes te ver.
Toen Kenteq bij een boom aankwam vlakbij een rustig veldje liet ze zich ertegenaan zakken. Waarom probeerde ze toch altijd weer dichtbij die wezens te komen? Ze zuchtte en liet haar hand over het koele hout gleiden. Haar ogen sloot ze een seconde waarna ze ze weer opende en haar blik op de lucht boven haar vestigde. Een paar wolkjes dreven voorbij en weerspiegelde de rust hier. Kenteq veegde een lok haar achter haar oor en stond weer op, dit keer meer vastberaden dan ooit. Haar sippe blik maakte plaats voor een vastberaden uitdrikking, vergezeld met een vrolijke glimlach. Zo snel liet ze zich niet klein krijgen. Ze kon de gebeurtenis wat betreft haar ouders niet haar leven lat bepalen. Ze zou een drakenridder worden, hoe dan ook. En daarvoor moest ze haar angst voor draken overwinnen. Kenteq zette zich af op de boom en liep terug richting de stallen. Dit keer niet aarzelend en beduust, maar gewoon met een vlotte pas erin. Yeah, ze zou zich niet weg laten jagen door één of andere draak. Ze zou winnen.
Toen de stallen steeds dichterbij kwamen begon het paarharige meisje weer te tweivelen. Was dit wel zo'n goed idee? Angstig liep ze de stallen binnen en keek ze rond. Niks engs te bekennen. De draken zaten veilig opgesloten in hun stal en zouden niks kunnen uitrichten tegen haar. Een glimlachje speelde er om haar lippen: Ze was binnen. Huppelend liep ze wat verder naar binnen en liep ze naar lang de stallen van verschillende draken. Toen er een draak met cyaan kleurige schubben haar kop onverwachts uit haar stal stak schrok Kenteq zich opnieuw dood. Een klein gilletje ontsnapte haar. Om het nog erger te maken snoof het beest angstaanjagend. Haar ogen werden groot en snel probeerde ze een uitweg te zoeken uit deze hel. Toen ze met grote, snelle passen de benen wilden nemen struikelde ze nogmaals. Ze kreunde van de pijn en voelde er enkele blikken op haar gericht waren. Zo ook die van een blonde jongen met warrig haar. Hij had zijn boek dichtgeklapt en keek met een heumurige blik haar kant op. Kenteq zette een waterige glimlach op en liep met snelle, sierlijke passen de richting van de persoon op. "Welk boek lees je?" Zei Kenteq ietwat te enhousiast. Niet dat het haar heel erg veel boeide, maar bij hem zijn was beter dan helemaal alleen in een stal vol draken. Met haar rechterhand griste ze snel het boek uit zijn hand en keek naar de kaft. Het was een boek over het element vuur. Ze stak haar arm naar hem uit om het boek aan hem terug te geven. "So, je element is vuur?" Vroeg Kenteq zonder enige reden. Ze had eigenlijk geen idee waarom ze überhaupt zijn richting in was gekomen. Ze deed het gewoon.

Wat was het met deze academy? Hij had er echt op gehoopt hier in de stallen wat rust te vinden, maar hij was gedoemd om in die onrust te blijven leven. Een zucht gleed van zijn lippen, misschien was het slimmer geweest om niet op te kijken, maar daarvoor was het nu al te laat. Het meisje kwam op hem af en zijn geïrriteerde blik werd nog erger. Het maakte hem niks uit als ze zou merken dat hij wou dat ze ergens anders heen ging, en het maakte hem ook helemaal niks uit als ze zo’n meisje was wat daarvan zou gaan huilen. Dan had ze maar niet zo irritant moeten doen. Ja, het was misschien niet eerlijk van hem om zo over het meisje te denken, maar hij deed het toch. Voor hem was ze irritant, en irritant was niet serieus, vond hij. En dat haatte hij. "Welk boek lees je?" klonk het enthousiast, té enthousiast naar zijn zin. ‘Een boek over misdaad bestrijdende pony’s.’ zei hij sarcastisch. Waarom moest hij altijd zo’n saai persoon zijn dat niet tegen hyperheid en enthousiasme kon? Het boek werd uit zijn handen gegrepen en hij keek het meisje even verbaasd aan. Gelukkig kreeg hij het boek al snel terug. Hij ademde eens diep in en uit, om het boek aan et pakken. ‘Het is niet erg beleefd om zomaar iets uit iemands handen te gristen.’ Zei hij, verassend rustig. ‘En alsjeblieft, doe rustiger, ik kan niet tegen drukte, en draken hebben nog steeds een eigen wil, laat je hun schrikken en ze kunnen flippen.’ Zei hij, niet met de bedoeling om haar bang te maken of zo, maar gewoon, dat ze er op zou letten. ‘Dus rustig aan.’ Zei hij nog, om haar aan te kijken. Hij zou nu vast weer over komen als een saai persoon dat niet gaf om wat anderen dachten van hem. Dat eerste klopte nog wel, maar dat tweede, dat was totaal fout. Hij gaf er juist enorm veel om wat anderen van hem dachten. Hij wou niet dat ze gingen denken dat hij niks kon, zoals men vroeger over hem dacht. En ergens was hij nog steeds bang dat iedereen om hem heen er nu ook zo over dacht. Misschien haatte hij al die vrolijkheid en blijdschap wel omdat hij zelf nooit had geweten hoe dat was. Heel zijn leven had hij enorm hard zijn best moeten doen om ervoor te zorgen dat mensen hem mochten, en niet dachten dat hij niks kon. En zelfs toen lukte het niet. Hij schoof die gedachte weg en keek kort naar het boek in zijn handen. Ergens vond hij zichzelf echt een probleemkind, hij werd kwaad, nee woedend als iets hem niet lukte, was soms echt een hufter, en bijna niks maakte hem uit. Een zuchtje gleed over zijn lippen..
‘Ik ben Natsuki Shinomiya.’ Zei hij, waarom wist hij niet, iets zette hem aan tot deze woorden. Veel had ze er waarschijnlijk niet aan, maar misschien vond ze het fijn om zijn naam te weten. Een snuivend geluid liet hem achter zich kijken. Waar de grote draak stond. Takeshi zette een stap naar voren en keek naar het meisje. De draak, bedekt met schubben, zo sterk dat er moeilijk iets doorging, vond het waarschijnlijk ook niet leuk dat zijn rust verstoord werd. Natsuki richtte zijn blik op Takeshi, en keek toen weer naar het meisje. ‘En dit is Takeshi.’ Zei hij.

*De meest slechte post ooit, poep*

Het was moeilijk voor hem om rustig en kalm te blijven. Hij had misschien een soort van agressieprobleem, want hij was ook niet bang te vechten als mensen hem uitdaagden. Of as mensen hem maar bleven irriteren, dan durfde hij ook wel wat klappen uit te delen. En daarom bleef hij nu zo rustig mogelijk, want hij zag in dat het anders misschien fout ging aflopen. "Dat is nog geen reden om het niet te doen," een kort lachje verliet zijn mond, lichtelijk spottend, maar niet erg beledigend bedoeld of zo. ‘Mensen kunnen daar kwaad van worden, en we willen geen problemen, toch?’ vroeg hij. Met mensen bedoelde hij zichzelf grotendeels. Als hij zichzelf niet had ingehouden was hij al helemaal geflipt doordat ze het boek uit zijn handen gegrist had. Maar hij moest zijn best doen, dus dat deed hij ook. Zoals altijd. Je best doen je hele leven was voor hem normaal. Hij werd niet positief gemotiveerd door anderen, maar juist negatief, waardoor hij nog harder zijn best was gaan doen. Niet dat het veel had uitgemaakt. Het was waarschijnlijk iets aan hem wat mensen niet graag hadden. Misschien was het wel het feit dat hij niks kon, dat hij altijd mensen teleurstelde, tenminste, zo zag hij het. Of het was gewoon alles aan hem. Zijn negatieve manier van spreken, zijn altijd té serieuze, afkeurende houding, en zijn imperfecties. Voor het korte moment dat hij nadacht waren zijn groene ogen starend lichtjes naar de grond gericht. Zodat zijn blik niet zichtbaar was, hij deed dit weliswaar onbewust. Maar er kwam iets in zijn ogen dat anders was dan mensen normaal te zien kregen van hem, iets zachts, iets dat mensen niet te zien mochten krijgen van hem. Hij knikte kort bij haar woorden, gelukkig. Het meisje leek zich niet echt op haar gemak te voelen, en hij wist nu niet of dat aan hem lag of aan iets anders. Maar hij was ook heel slecht in weten wat er met mensen aan de hand was. Zelfs in gewoon contact met mensen was hij al minder. Weten wat er in mensen hun hoofden omging was een raadsel voor hem. Ook al waren sommige dingen heel duidelijk voor andere mensen. ‘Ik ga geen woedeaanval krijgen of zo.’ Zei hij, toen hij zag dat het meisje nog zenuwachtiger werd. Hoewel het daar waarschijnlijk niet aan lag. Maar de echte reden kwam gewoon niet in zijn hoofd op. Af en toe waren mensen ook wel een beetje bang van hem, dat vanwege het feit dat hij zo nu en dan heel nors over kon komen. En hij was ook net zoals deo, als je het zo zou kunnen zeggen, lichtjes ontvlambaar. Zo was het soms ook te zien aan hem. Vaak stond hij op het punt op uit te flippen, maar kon hij zich nog net inhouden. ‘Kenteq Demon.’ Hoorde hij. Hij knikte en dacht even na. Misschien zou iemand anders het wel meteen weten bij die naam, maar hem zei het niets. Waarschijnlijk omdat hij niet veel belang hechtte aan dat soort dingen. Hij zag hoe Kenteq haar ogen groter werden, en ze nog meer begon te rillen. Hij trok één wenkbrauw lichtjes op, opende de staldeur, liep de stal uit, en sloot deze weer. ‘Gaat het wel?’ vroeg hij. Hij vermeed het contact met mensen meestal, en vroeg dus ook bijna nooit zelf dingen aan mensen. Maar ze keek alsof er een of andere moordenaar achter hem stond.