Let's make some NOISE

Wat voelde het toch fijn om weer thuis te zijn. Nou, eigenlijk was hij helemaal niet thuis, maar wel weer terug in zijn geboorteplaats en dat was al genoeg voor de jongen. De frisse lucht die altijd wel een sprankje van de o zo bekende geur van het water had prikkelde zijn reukzintuig. O, wat was het hier toch fijn. Hij snapte ook niet waarom mensen het hier niet fijn zouden vinden. Zijn beiden ouders waren rasechte westerlingen geweest, vandaar dat hij zelfs nog het moeras met open armen in rende. Vroeger had hij er nooit mogen komen en toen hij er eens was gekomen met zijn zusje kreeg je natuurlijk een moddergevecht of zo. Gevaarlijke dingen waren niet gebeurd, gelukkig; maar hij realiseerde zich nu wel al te goed wat er mis had kunnen gaan. Vooral na die tirade van zijn ouders.
Natuurlijk was het ook weer een perfecte gelegenheid om zijn beheersing met zijn element wat bij te schroeven. Vandaar dat hij nu ook weer bij de rivieren was, duizenden riviertjes en je moest om de zoveel meter wel weer eentje oversteken. Het was weliswaar een beetje fris, vooral omdat dit ook het westen was en dat was over het algemeen al het koudste gebied van allen. Echter was hij het gewend en hield hij er dus maar gewoon rekening mee dat hij nat zou worden. Wat werd hier mee bedoeld? Dat hij geen shirt aan had, laat staan meegenomen. Hij hield er niet van om met een shirt aan te zwemmen, bah. Dat voelde zo… Niet fijn.
Het water was een beetje aan de koude kant, hoewel de tempratuur over het algemeen wel hoog was. Natuurlijk kon hij veel hebben qua koude tempraturen, zelfs in de winter liep hij in Salazar nog rond met enkel een shirtje en een broek aan. Dat was niets daar, veel te warm. Hij was het koud gewend en dan ook echt koud, want als er ergens strenge winters waren: dan was het wel hier zo, in het westen. En er was een bepaald trucje als het aankwam op zwemmen in koud water: in een keer erin duiken en gewoon blijven zwemmen. Echter beschouwde hij zwemmen als een beloning. Eerst moest hij nog eventjes braaf iets doen, een bepaald liedje opdreunen.
Hij schraapte zijn keel. ‘Ik wandel door het veld en zie het groene gras, de blauwe lucht en de witte wolken samen met de geel witte zon,’ zijn zangstem was zuiver, maar veel deed hij er niet mee behalve dit, ‘Ik wandel door het bos en zie de bomen, met hun groene bladeren en bruine barst. Het groene gras en het groene mos.’ Hij stopte, had geen zin meer. Stom… Kinderachtig liedje. ‘Ik wandel langs het meer en zie het blauwe water, de blauwe lucht en de witte wolken samen met de geel witte zon.’ Oké, zo was het wel weer goed. Waarom hij dit deed? Om zijn kleurenblindheid een soort van te overwinnen, niet dat dat te overwinnen viel. Hij moest gewoon al de kleuren uit zijn hoofd leren van alles om ze te kennen, hij kon ze immers niet zien. Echter wilde hij het nog steeds niet opgeven en leerde hij alles maar uit zijn hoofd, zodat anderen het niet zouden merken.
Rustig liet hij zich in het water zaken, vond dat hij het wel goed had gedaan voor vandaag. Helemaal kopje onder, dat was altijd het beste. Hij kon zijn adem voor ongeveer… Nou, abnormaal lang voor normale mensen was het gewoon. Hij hield van zwemmen en daarom had hij zichzelf ook getraind op dat gebied, gewoon zodat hij lekker lang onderwater kon blijven. Hij zette zich uiteindelijk af op de bodem om weer snel boven water te kunnen komen. Hij hapte één keer naar adem wanneer hij hier de kans voor kreeg en schudde zijn hoofd. Dat was dan weer een van de nadelen, je haar werd er nat van en dan bleef het zo plakken aan je voorhoofd.
Hij liet zich een beetje meeslepen door de stroming, gewoon lekker drijven en naar de lucht staren. Uiteindelijk kroop hij maar weer op de kant, maar verstijfde halverwege. Een been nog steeds half in het water. Daar lag iemand… Een meisje… Hij kon het niet helpen dat hij een grijns op zijn gelaat kreeg, waren weer die gewoontes die hij had gekregen dankzij zijn zusje: kleine meisjes plagen. Een hand reikte naar achter, waarna hij hem weer naar voren liet komen, gevolgd door een sliert van water. Veel dacht hij niet meer na, mikte er gewoon mee op het meisje en gooide het water naar haar doormiddel van zijn sturing met het water. Hij liet zich daarna weer in het water zakken, zijn beiden handen nog aan de waterkant en zijn ogen die er ook net overheen tuurden. Hij wilde haar reactie gewoon zien, dat was alles.

» Hopelijk kun je er wat mee ^^'

Het pesten van kleine zusjes hoorde er nou eenmaal bij, bij het hele broederschap. Nou was hij maar een half uur zo ongeveer ouder dan haar; ja het had allemaal wat langer geduurd, hij beschouwde zichzelf alsnog als één heel jaar ouder dan haar. Ergens voelde het ook als een grote triomf toen hij een uitnodiging had gekregen van de Academy en niet zij, hoewel hij zich soms nog wel eens afvroeg of ze niet door elkaar gewisseld waren. Het was dat zijn haren korter waren dan de hare, anders waren ze echt twee druppels water geweest. Nou, hij was ook wat jongensachtiger geworden en zij was een typisch meisjes meisje geworden. Natuurlijk hoorde daar giechelende vriendinnetjes bij die hem altijd verwarden en er dus voor zorgden dat hij meisjes irritant vond en ook nog een jakkie.
Ze roken raar en droegen vreemde kleren. Bovendien leken ze een of andere kracht te hebben soms waardoor hij ineens zo onhandig als de pest was. Het was dan ook weer zo dat hij zich altijd doodschrok door dat gegiechel, het was gewoon zo spontaan en hij had nooit goed gesnapt wat er nou zo grappig was aan sommige situaties; maar meestal had het wel altijd met hem te maken. Was hij dan werkelijk zo grappig? Hij deed niet eens zijn best, was gewoon zichzelf en vreemd genoeg vonden ze dat grappig. Waar was de logica in godsnaam bij die wezens?
Een hoge gil zorgde ervoor dat hij opkeek, keek met grote ogen recht in het gezicht van het meisje. Blikken die elkaar ontmoeten, was gedwongen om in haar even grote ogen te kijken. Paarse ogen en een donkere pony die haar wenkbrauwen verborg. Ergens gaf ze de indruk alsof ze een popje was, helemaal perfect. Grote ogen, lieflijke bolle wangetjes en een bleke huid. Bovendien zat haar pony ook iets té perfect dat het gewoon eng was. Hij had nog nooit levende poppen gezien, niet dat hij ooit een pop had gezien. Natuurlijk wel eentje van zijn zus, maar die dingen bezorgden hem altijd rillingen en nachtmerries. Brr, hij kreeg het er gewoon koud van.
Zij was niet de enige die was geschrokken, haar uiterlijk en haar gil hadden hem ook de schrik van zijn leven bezorgd hoor. Aanstelster, of was dat weer zo’n meisjes ding dat hij niet snapte? Waarschijnlijk van beiden een beetje. Hij haalde diep adem, liet de kant los en verdween vrijwel gelijk in het water wanneer haar hand in beweging kwam. Mooi niet dat hij gewoon zou blijven staren terwijl zij hem eventjes iets aan ging doen. Één mini hartaanval was wel genoeg voor een hele week. Ja een hele week, want hij wist niet echt hoeveel zijn orgaan wat dat betreft kon hebben.
Hij kwam weer langzaam boven water wanneer hij meende dat de kust veilig was, voelde de spetters niet eens aangezien hij toch al nat was. Hij keek haar nogal droog aan. ‘Wat? Dat je een meisje bent?’ merkte hij op, het sarcasme droop er gewoon vanaf. Haar stem was ook weer zo typisch en als ze ergens littekens zou hebben van waar de ledematen aan elkaar gemaakt waren zou hij zweren dat ze een pop was. Het maakt hem bang en zorgde er dus ook voor dat hij zich weer wat dieper in het water liet zakken, tot vlak onder zijn ogen, toen ze dichterbij kwam. Zijn ogen achterdochtig tot spleetjes geknepen.
Zijn blik veranderde niet, bleef haar zo aankijken. Hoe kinderachtig kon je zijn? Nou, hij had zijn eigen level aan kinderachtigheid. Ze stelde zich voor, echter deed hij haar niet na en reageerde hij ook niet op haar woorden; bleef haar enkel zo aankijken. Hij werd echter gedwongen zijn ogen dicht te knijpen wanneer ze wat domme spettertjes op hem afvuurde. Oké, genoeg. Als een popje doen, oké. Hem een beetje zinloos onder spetteren, oké. Die twee gecombineerd? Nee. Hij greep naar haar enkel, wilde haar zo meetrekken het water in. Waarschijnlijk zou hij dat ook doen als hij hem te pakken doet, vrijwel gelijk zodat ze geen kans kreeg om weerstand te bieden: maar dan moest hij hem wel eerst te pakken krijgen.

» Ik ben niet goed D:
» En mag ik alsjeblieft zelf bepalen of Kevantje geraakt wordt door spettertjes c: ?