[Evenement] Time to tame your Dragon #2

Daar stond ze dan. Met grote ogen keek Dubhe om zich heen. Ze stond samen met een paar anderen die ze nog niet kende aan de zijkant van hal voor de arena. Ze had een spijkerbroek aan met een korte mouwen T-shirt, dat was net was beter dan dat witte jurkje. Langzaam klemde ze haar handen een stukje om de rand van het shirtje. Ze sloot haar rode ogen en slikte een keer. Nu ging het gebeuren. Nu zou ze een draak moeten zien te krijgen; of beter gezegd, de draak zou naar háár toe moeten komen. Het evenement was al een dag uitgesteld door de regen, nu was ze er nog zenuwachtiger door. Eigenlijk zou ze niet zenuwachtig moeten zijn, er kon immers niet veel gebeuren. De draken waren geen wilde vuurspuwende vuurdraken, het waren gewoon luchtdraken. Niet dat zij veel beter waren, ze stonden er om bekend vooral in het begin erg wild en speels te zijn. Het waren immers de enige draken die altijd vleugels hadden en dus goed konden vliegen. Het werd hun gebaard dat ze de arena in moesten. Trillerig liep Dubhe naar voren. Een gejuich steeg op. Ze was eigenlijk nog nooit echt in de arena geweest, maar dit was wel heel groot. Twee gespierde mannen liepen naar een grote poort toe en maakte het samen open. 'Hier komen ze!' schreeuwde iemand uit het publiek. Het was waarschijnlijk een enorm zware deur geweest, want bijna meteen nadat het geopend weg schoten er een paar heel lichtgekleurde draken meteen de lucht in. Ze vlogen rondjes en vlogen sierlijk en vrij in het rond. Geen een draak deed ook maar de moeite om naar beneden te komen. Met open mond staarde Dubhe om zich heen. Het waren stuk voor stuk jonge, ongetemde en wilde draken. Zenuwachtig knipperde ze een keer met haar ogen. Nee, ze moest niet zenuwachtig zijn en vooral niet zo overkomen. Langzaam ging ze wat meer wijdbeens staan en keek afwachtend omhoog. Haar vuisten balde ze heel licht. Met zo'n onderdanioge vertoning als net zou het natuurlijk nooit lukken. Een draak brulde het uit waarvan de haren op haar rug overeind gaan staan. Nog even volhouden, fluisterde ze zichzelf van binnen toe. Een paar draken keken toch nog even nieuwschierig naar beneden. Eén daarvan keek richting Dubhe. Het was een sierlijke, spierwitte draak. Meer zag ze niet, daar was het te ver weg voor. Verrassend genoeg leek de draak haar vaart te verminderen en steeg wat meer naar beneden. Meer draken om haar heen deden dat, maar het meisje had alleen maar oog voor de draak die op vijftien meter afstand van haar vandaan vloog. Telkens als ze haar vleugels sloeg (ja, het is een vrouwtje x3) voelde Dubhe de wind door haar haren suizen. Opeens begon ze te glimlachen. Ze wist het. Na lang genoeg in de draak haar ogen te hebben gekeken was het raak. De witte draak vloog steeds langzamer naar beneden. Grote windvlagen waaiden om het meisje heen. Haar poten raakten de grond en ze vouwde haar vleugels in. Verwonderd keek Dubhe naar haar grote kop. Ze had wel iets bijzonders merkte ze plotseling op. Haar rechter oog was helderblauw, de andere vuurrood rood. De halfelf stak voorzichtig haar hand ver en hoog van zich af en liet het ontspannen hangen. De draak knipperde een keer met haar ogen en stak haar neus langzaam naar voren. De aanraking was best spannend. Haar neus voelde glad en leer-achting aan. In een reflex trok ze haar hand snel terug toen de luchtdraak een luide bries maakte. Voor de jonge draak kwam het wat onverwachts. Ze gooide haar kop een stukje naar achteren en brulde het luid uit. Dubhe zette ook een paar stappen naar achteren, maar bleef de draak aankijken. Het moest nu niet gebeuren dat de draak was afgeschrokken. Wat ze nu deed was eigenlijk niet de bedoeling. Langzaam ging ze op haar hurken zitten en maakte zich zo automatisch een beetje onderdaniger. De witte draak keek verbaasd neer op het kleine gestalte wat nu op vijf meter voor haar zat. Nieuwschierig draaide ze haar kop weer naar Dubhe toe en raakte met haar neus haar hoofd aan. Ze voelde een warme adem door haar haar glijden. De draak zette zelfs haar tanden in haar haar en trok er zachtjes aan. Meteen stond het meisje op. 'Niet doen, joh,' zei ze half grinnikend. Ze merkte dat de draak behalve van dat dan best afstandelijk bleef. Dat was ook wel normaal, dit was inmiddels de eerste ontmoeting. De zon ging wat meer schijnen, en een licht zilver tintje ontstond op het dier. Ze was dus echt volkomen wit, geen kleur te bekennen, behalve dan bij de ogen. 'Ik geef je dan maar meteen een naam,' sprak Dubhe duidelijk naar voren gericht. 'Je zal vanaf nu Sora worden genoemd, wat lucht betekend.' Een lichte glimlach ontstond weer op haar gezicht. De draak keek haar aan met eens schuine kop, alsof ze haar een soort van begreep. Daarna spreidde ze haar vleugels weer en vloog hoog op. Sora brulde blij door de arena en vloog weer krachtig bij een aantal andere draken. De zon maakte er weer een mooi spektakel van. Dubhe haalde haar hand even over haar voorhoofd heen. Het was dus toch nog goedgekomen.

[Ik hoop dat alles klopt? Anders pas ik het wel aan ]