Smoke and Mirrors

Een diepe zucht klonk zacht, ging verloren in het geluid van de ruisende wind, welke een rilling over de rug van een klein meisje liet gaan. De geluiden, afkomstig van het water, overstemden echter dit geluid, waardoor je enkel de kou voelde en het hoorde wanneer het recht langs je oor raasde. Het geras van een potloodje tegen papier was nauwelijks hoorbaar en het kleine meisje viel nauwelijks op, ook al was er niemand anders in de buurt.
Haar lange blonde haren raakten de grond, terwijl ze in kleermakerszit op de klif zat, haar blik gericht op de oneindige horizon, af en toe afdwalend naar het blad waarop ze aan het kladderen was. Het potlood was geen geweldig ding, niet eens met een scherpe punt. Het was een.. Armoedig dingetje. Het papier was niet wit genoeg, maar het ging ermee door. Dit was maar een schetsje, iets om haar af te leiden van de gedachten die ze had. Iets om het moment vast te leggen, al kon je het moment niet zien op de tekening. Alle gevoelens die ze op dit moment had zouden voor eeuwig geheim blijven, maar zij zou het zich herinneren bij het zien van dit soort tekeningen. Ze glimlachte lichtjes.
Als je van achter naar haar keek, zou je denken dat er een meisje van zo’n elf jaar zat. In werkelijkheid was ze al vijftien. Ze had kleine borstjes. Niet veel, maar er was iets. Haar gezicht was nog kinderlijk, maar ze had wel al volwassen trekjes erin. Over haar hoofd had ze een legershelm getrokken. Een oud ding, iets wat haar echte vader achter gelaten had. Het was dus te groot, waardoor ze het naar achteren getrokken hield. Maar, het zorgde ervoor dat haar oren niet zichtbaar waren.
Het stond een beetje vreemd met het roze jurkje dat ze aan had. Een simpel ding, gemaakt door haar pleegmoeder met enkele lappen stof. Het zag er niet armoedig uit, maar het was zeker niet duur geweest of zo. Haar moeder maakte alles op zo’n manier dat het er goed uit zag, maar het was makkelijk te dragen en speciaal voor haar gemaakt, dus stond het haar figuur het beste. Helaas was ze figuurloos. Kinderlijk. Ook haar stem was hoog en ze praatte vaak erg kinderlijk als ze er zelf niet op lette. Woordjes zoals ‘Nipaah’, ‘Uguu’ en ‘Hau’ kwamen net wat te vaak in haar zinnen voor, wat haar alleen maar kinderlijker deed lijken.

Een geluid klonk en ze stond geschrokken op, gooide hierbij het potlood en papier van haar schoot, zodat het papier meegenomen werd door een windvlaag en van de klif afvloog. Maar, dit negeerde ze. “Hauu~ Wie is daar?” vroeg ze, haar stem onzeker, maar toch ietwat streng klinkend. Niet dat dat veel uit zou halen. Ze was te klein en zag er te liefjes uit om ook maar iemand bang te maken. Maar goed. Ze kneep haar ogen een beetje samen en beet op haar lip, waarna ze het ding op haar hoofd een beetje naar beneden trok, zodat het haar oren goed zou verbergen. Haar bruinrode ogen, op het moment meer rood dan bruin, stonden gericht op de plek waar het geluid vandaan gekomen zou moeten zijn. Mii~