Het steentje wat Pressious de hele tijd vooruit schopte was inmiddels, met een harde plons, in het meer verdwenen. Met een sip gezicht ging Pressious aan de kant van het water zitten, en deed haar schoenen uit. Vervolgens stak ze haar voeten in het water. Het water voelde half koud, half warm aan. Ze voelde hoe er een windvlaag door haar haren heen vloog. Het was vandaag best warm, maar de wind hield maar niet op met waaien. Pressious liet een zucht van haar lippen af vallen waarna ze gelijk naar haar tent, waar ze in sliep, keek. Het waaide bijna om, zoals je wel kon raden, door de wind. Met slaperige ogen gaapte Pressious dit keer. Ze was moe, moe van alles. En ze was ook vooral eenzaam. Niemand waar ze nu even mee kon praten. Meestal was zij zelf ook wel stil, maar dit was dan wel veel te stil voor haar. Stiekem hoopte ze op iemand die ze kon vertrouwen, en haar gevoelens mee kon delen. Maar of ze dit iemand zou kunnen vinden betwijfelde Pressious dit keer. Hier was ze op dit moment alleen. Ze keek weer naar het meer en volgde, met haar ogen, een paar vissen die vrolijk in het water zwommen. Weer had ze weer zo'n gevoel dat ze verlangde op een goede vriendin. Gauw keek ze op toen ze iets zag bewegen. Ze zag een voet uitsteken achter een paar bosjes. Pressious knipperde een paar keer met haar ogen en zei in zichzelf dat dit verbeelding was. Ze keek even naar de brandende zon die haar huid raakte, maar keek weer gauw naar de bosjes. Het zonlicht was te vel. Weer voelde ze een windvlaag door haar haren heen waaien. Ze negeerde dit volledig en concentreerde zich weer op de bosjes. Eigenlijk wou ze dat er echt iemand was. Van nieuwsgierigheid stond ze op een veegde haar natte voeten uit aan het gras. Ze trok haar witte, glimmende, schoentjes weer aan en liep naar de richting van de bosjes waar ze dacht iemand gezien te hebben. Ze verzamelde wat moed, wat zij zelf wel nodig had, omdat ze snel bang was. Nadat ze weer een zucht over haar lippen liet glijden, keek ze achter de bosjes. Had ze nou toch gelijk?
&Alyshia